Opmerking: Julia Thomson is thuis een blogger op 129 hectare waar ze schrijft over haar avonturen van country living en DIY renovatie. Ze schrijft vaak voor die straathond.
Elke ochtend voor de laatste week van augustus wachtte ik op een roze zonsopgang. Eindelijk, op de laatste dag van de maand, tintelde een lichte vlek van schemer roze de lucht.
Baxter en ik liepen naar ons grootste veld. Toen we in het midden kwamen, ging hij zitten, tevreden om de ochtend gewoon te snuiven. Ik nam mijn keu van hem en stond op en keek naar de zonsopgang.
Zoals ik deed, voelde ik me omringd door vrede en schoonheid. Ik was vervuld van dankbaarheid omdat ik dit moment in staat was om dit moment te ervaren en te waarderen.
Dit moment was vooral belangrijk voor mij, want eind augustus markeerde mijn laatste dag op mijn werk – mijn betrouwbare, stabiele, verantwoorde dagbaan.
Vanaf begin september ben ik een fulltime freelance schrijver. Dit is iets waar ik al lang aan heb nagedacht. De duik nemen is opwindend, eng, ontmoedigend, vreugdevol en een hele hoop andere emoties.
Het beginnen van mijn laatste dag omringd door de vrede en schoonheid van de boerderij gaf me een heel goed gevoel over mijn keuze en opgewonden door wat de toekomst in petto heeft.
Hoe graag ik ook niet vroeg om op te staan om de hond uit te lopen, zonder hem, zou ik geen reden hebben gehad om bij zonsopgang in het midden van het veld te staan. Ik ben dankbaar dat ik deze ervaring heb moeten hebben en dat hij ging zitten zoals hij deed. Hij herinnert me eraan om van de momenten te genieten, in het heden te leven en van het leven te genieten.